Με μια συγκλονιστική ανάρτησή του στο Instagram, ο 48χρονος ηθοποιός και πρώην παίκτης του Survivor Γιώργος Χρανιώτης, εξομολογήθηκε το πόσο φοβάται αυτό το διάστημα και το πόσο αυτός ο φόβος τον έχει κάνει να βιώνει δύσκολες ώρες και πολλοί ταυτίστηκαν μαζί του.
Η επέλαση της πανδημίας, έχει σαν αποτέλεσμα όλοι να είναι κάπως... μουδιασμένοι, αφού τα κρούσματα έχουν πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και παντού επικρατεί φόβος και ανασφάλεια.
Ο Γιώργος Χρανιώτης θέλησε να μοιραστεί και αυτός τα συναισθήματά του και να πει τί σκοπεύει να κάνει για να ισορροπήσει λίγο τη δύσκολη κατάσταση που βιώνει ο ίδιος και όλοι γύρω του.
Ειδικότερα, ο αγαπημένος ηθοποιός ανέβασε στο Instagram ένα βίντεο που δείχνει ένα παιδάκι να καθαρίζει τζάμια αυτοκινήτων στα φανάρια και ένα άλλο παιδάκι να του χαρίζει ένα παιχνίδι και στη λεζάντα της ανάρτησής του παραδέχθηκε πως «μάλλον τις τελευταίες μέρες είμαι στα χειρότερα μου. Κοιμάμαι πολύ, τρώω λίγο, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και κάνω υπερπροσπάθειες να πάω στην θάλασσα μου, που με ξέρει και με γαληνεύει. Για λίγο. Μετά τα ίδια. Αυτό που ζούμε μου φταίει. Μου φταίει ο φόβος που είναι γύρω μας, σαν ένας άλλος ιός που όταν σε προσβάλλει δεν σε σκοτώνει ακριβώς, αλλά σε βασανίζει λίγο, σιγά σιγά, σαδιστικά μέχρι να σε δει να σέρνεσαι. Παντού φόβος. Φόβος για μας, για τους αγαπημένους μας, για τα παιδιά και τους γονείς μας, φόβος για το αν θα ζήσουμε και πόσο. Εγώ δεν θέλω να φοβάμαι όμως ούτε το αν, ούτε το πόσο. Αν ανέχομαι να φοβηθώ κάτι είναι το πώς».
«Και το πώς είναι στο χέρι μας. Και γι’ αυτό χαμογέλασα λίγο σήμερα και κάπως στυλώθηκα, γιατί συνειδητοποίησα ότι η σχέση που έχουμε με τα πράγματα, η σχέση που έχουμε με τους ανθρώπους, με τα ζώα και με την φύση, η σχέση αυτή είναι που καθορίζει την σχέση μας με αυτό το πράγμα που αποκαλείται ζωή» συμπληρώνει ο Γιώργος Χρανιώτης.
«Και η σχέση μας με την ζωή μας είναι η σημαντικότερη σχέση. Αυτά τα δύο παιδιά ανέπτυξαν μέσα σε δευτερόλεπτα μια σχέση. Κράτησαν μια στιγμή που θα ναι αιώνια στις ζωές τους. Μια συμπυκνωμένη -γεμάτη ζωή-και ανθρωπιά στιγμή. Και έτσι κάπως ο κόσμος γίνεται πιο υποφερτός.Κι έτσι κάπως κι εγώ θα σηκωθώ απ’ τον καναπέ μου και θα βγω να λιαστώ και να αντιμετωπίσω τον κόσμο, προσπαθώντας αν μου δοθεί η ευκαιρία -που θα μου δοθεί – να κάνω κάτι που θα ναι ανθρώπινο. Χωρίς φόβο, με πολύ πάθος».