Ξέρεις τι είναι το Ninjutsu;

Σίγουρα η πιο διαφημισμένη ιαπωνική πολεμική τέχνη από τη δεκαετία του 1980 και μετά, το ninjutsu (ή νίνπο ταϊτζούτσου ή μπούντο ταϊτζούτσου) έγινε μεν γνωστό, όπως συχνά συμβαίνει με τις μαχητικές παραδόσεις της Άπω Ανατολής, μέσω της βιομηχανίας του κινηματογράφου, τόσο της αμερικανικής όσο και της ιαπωνικής. Όμως, όπς διαβάζουμε στο gimnastirio.gr, στην ουσία η συγκεκριμένη πολεμική τέχνη έχει μια παμπάλαια ιστορία και έλκει την καταγωγή της από τις τεχνικές δολιοφθοράς και κατασκοπίας που διδάσκονταν οι ιάπωνες πολεμιστές στην εποχή των εμφύλιων πολέμων (Σενγκόκου Τζιντάι, 1467-1573), ενώ αναλόγως της οπτικής γωνίας του μελετητή, ενδέχεται η ιστορία του να βρίσκεται ακόμα βαθύτερα στο χρόνο.

Σε κάθε περίπτωση, η συντριπτική πλειονότητα των σημερινών δασκάλων, προέρχεται από τη γενεαλογία του Χατσούμι Μασαάκι (γεν. 1931) ιδρυτή της οργάνωσης Μπούτζινκαν και 34ου επικεφαλής της σχολής Τογκακούρε Ρίου· ένα μεγάλο μέρος της δημοτικότητας του Χατσούμι οφείλεται στον αμερικανό μαθητή του Στίβεν Κ. Χέιζ ο οποίος μετά από 15 χρόνια μελέτης στην Ιαπωνία έγραψε μια σειρά σχετικών βιβλίων επιστρέφοντας στις ΗΠΑ.

Αν και κατά καιρούς οι ισχυρισμοί του Χατσούμι Μασαάκι σχετικά με τις γενεαλογίες που εκπροσωπεί έχουν αμφισβητηθεί (πέραν της Τογκακούρε Ρίου, φέρεται να είναι επικεφαλής τουλάχιστον οκτώ ακόμα κλασσικών σχολών), τόσο η πληρότητα της τέχνης που διδάσκει, όσο και ο πληθωρικός χαρακτήρας του (και, ως ένα βαθμό και ο ρομαντισμός που περιβάλλει την εικόνα του κατασκόπου/δολιοφθορέα νίντζα στα μάτια κυρίως των δυτικών αλλά ως κάποιο σημείο και των ιαπώνων), έχει οδηγήσει την οργάνωση να αριθμεί δεκάδες χιλιάδες μέλη σε όλον τον κόσμο· ο αριθμός αυτός είναι ακόμα μεγαλύτερος αν συνυπολογιστεί ότι κάποιοι από τους μαθητές του Χατσούμι έχουν εγκαταλείψει την οργάνωση και έχουν δημιουργήσει δικές τους με πιο γνωστή από αυτές την οργάνωση Γκένμπουκαν, δημιουργημένη από τον Τανεμούρα Σότο (γεν. 1947). Ανεξάρτητα από τις «πολιτικές» διαφορές τους, όλες οι γραμμές νιντζούτσου δίνουν έμφαση τόσο στις άοπλες τεχνικές όσο και στη χρήση μιας πλειάδας όπλων που ποικίλλουν από τα γνωστά (ξίφος, λόγχη, ναγκινάτα) και φτάνουν στα όρια των εξωτικών (σιδερένιες παλάμες με νύχια, φυσοκάλαμα, αστεροειδείς λεπίδες που πετιούνται κ.α.)

Εξοπλισμός: μαύρη φόρμα τύπου καράτε, μαύρα παπούτσια τύπου «τάμπι», ξύλινα και μεταλλικά όπλα (τα οποία συνήθως παρέχει η σχολή).