Μπορείς να προβλέψεις το μέλλον; Η επιστήμη λέει πως (ίσως) ναι

Και μπορεί η ιδέα του να μπορεί να προβλέψει κανείς το μέλλον, εντέλει να φαντάζει ανόητη και ανέφικτη με βάση τη λογική, όμως καθώς η επιστήμη συνεχίζει να προσπαθεί να διερευνήσει τον απίστευτα πολύπλοκο τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τώρα διαπιστώνει πως ίσως, εν μέρει, ο άνθρωπος να μπορεί να προβλέψει το μέλλον.

Σύμφωνα με νέα έρευνα από Πανεπιστήμιο στην Καλιφόρνια, ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει τη δυνατότητα κατά κάποιο τρόπο να προβλέψει ή να συμμετέχει σε ορισμένες στιγμές πριν συμβούν στην πραγματικότητα.

Οι επιστήμονες αναφέρουν πως οι άνθρωποι έχουν δύο εσωτερικά ρολόγια στον εγκέφαλο, τα οποία συνδέονται με την παρεγκεφαλίδα και τα βασικά γάγγλια, που και τα δύο συνεργάζονται και σου επιτρέπουν να κάνεις βραχυπρόθεσμες προβλέψεις.

Τι κάνουν αυτά τα δύο εσωτερικά ρολόγια και πώς το κάνουν; Στον εγκέφαλό μας έχουμε αυτό που είναι γνωστό ως χρονικό διάστημα που συνδέεται με την παρεγκεφαλίδα -μέρος του εγκεφάλου που σου επιτρέπει να λαμβάνεις πληροφορίες από τα άλλα αισθητήρια συστήματα.

Η δεύτερη περιοχή είναι τα βασικά γάγγλια. Σε απλούς όρους είναι μια σημαντική ομάδα δομών που βρίσκονται βαθιά μέσα στον εγκέφαλο.

Αυτή η ικανότητα πρόβλεψης του μέλλοντος εξαρτάται από αυτές τις περιοχές, η παρεγκεφαλίδα χρησιμοποιεί τις προηγούμενες εμπειρίες για να καλύψει σχεδόν το προβλεπόμενο αποτέλεσμα με βάση την εμπειρία ενώ τα βασικά γάγγλια έχουν να κάνουν με τον ρυθμό.

Η παρεγκεφαλίδα είναι δομή του εγκεφάλου που παίζει σημαντικό ρόλο στον συντονισμό των κινήσεων. Δέχεται αισθητικές πληροφορίες και στη συνέχεια επηρεάζει νευρικές οδούς, ώστε να προκαλέσει τις λεπτές, ήπιες και συνδυασμένες κινήσεις. Βρίσκεται στο πίσω μέρος του εγκεφάλου και καλείται «ελάσσων εγκέφαλος».

Τα βασικά γάγγλια (ή βασικοί πυρήνες) είναι μια ομάδα από πυρήνες στον εγκέφαλο που διασυνδέονται με τον εγκεφαλικό φλοιό, το θάλαμο και το εγκεφαλικό στέλεχος. Τα βασικά γάγγλια των θηλαστικών συσχετίζονται με μια ποικιλία λειτουργιών: κινητικός έλεγχος, γνωσιακές διεργασίες, συναισθήματα και μάθηση.

Όπως αναφέρουν οι επιστήμονες που υπογράφουν τη μελέτη, είτε πρόκειται για άθλημα, μουσική, ομιλία, η μελέτη δείχνει ότι ο συγχρονισμός δεν είναι μια ενοποιημένη διαδικασία αλλά υπάρχουν δύο ξεχωριστοί τρόποι με τους οποίους κάνουμε χρονικές προβλέψεις και εξαρτώνται από διαφορετικά μέρη του εγκεφάλου.

Προκειμένου να πραγματοποιήσουν την έρευνα, η ομάδα μελέτησε άτομα που είχαν Parkinson και άλλο παρεγκεφαλιδικό εκφυλισμό. Οι ασθενείς αυτοί κλήθηκαν να κάνουν βασικές και σύνθετες προβλέψεις σχετικά με ένα πράσινο τετράγωνο που αναβοσβήνει όταν θα εμφανιζόταν, ενώ παρακολουθούσαν μια σειρά από πράσινα, κόκκινα και λευκά τετράγωνα σε μια οθόνη.

Η βασική ακολουθία είχε ένα πιο σταθερό μοτίβο και η δεύτερη ήταν πιο πολύπλοκη με ασταμάτητο ρυθμό.

Τα συμπεράσματα έδειξαν ότι οι ασθενείς με Parkinson ήταν πιο έμπειροι στην πρόβλεψη ενός πιο πολύπλοκου μοτίβου, ενώ οι ασθενείς με εκφυλισμό της παρεγκεφαλίδας το ακριβώς αντίθετο. Και τα αποτελέσματα δείχνουν τουλάχιστον δύο διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους ο εγκέφαλος συμμετέχει στην πρόβλεψη του μέλλοντος.

Ένα σύστημα βασισμένο στο ρυθμό είναι ευαίσθητο σε περιοδικά γεγονότα ενώ ένα σύστημα διαστήματος παρέχει μια πιο γενική πρόγνωση.