Victoria Hislop: H συγγραφέας των bestseller

Το 2005 εξέδωσε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Το νησί» από τις εκδόσεις Διόπτρα, το οποίο έγινε αμέσως bestseller. Η επιτυχία του βιβλίου έκανε τους παραγωγούς του Hollywood να ζητήσουν τα δικαιώματα για τη δημιουργία μιας ταινίας, αλλά η ίδια αρνήθηκε δίνοντας τα δικαιώματα σε ελληνικό κανάλι. Η ιστορία διαπραγματεύεται την επιθυμία της Αλέξις να μάθει για το παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ' ένα μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ' αυτήν θα μάθει την αλήθεια. Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκα - την πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη... Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει σε 23 ακόμη χώρες και σήμερα περιλαμβάνεται στη λίστα των πιο επιτυχημένων μυθιστορημάτων διεθνώς, ενώ κατατάχθηκε ανάμεσα στα 100 βιβλία που καθόρισαν τη δεκαετία.

Στη συνέχεια, η αγάπη της για τη Μεσόγειο την οδήγησε στην Ισπανία, και στο μυθιστόρημά της «Ο Γυρισμός» από τις εκδόσεις Διόπτρα πραγματεύεται τα επώδυνα μυστικά του εμφύλιου πολέμου της χώρας. Στο τρίτο της μυθιστόρημα «Το Νήμα» η Βικτόρια επιστρέφει στην Ελλάδα για να εξιστορήσει τη συγκλονιστική ιστορία της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Από την πρώτη του κιόλας έκδοση το 2011 το βιβλίο έτυχε πολύ θερμής υποδοχής από τους αναγνώστες, επιβεβαιώνοντας την εξαιρετική δεξιότητα της Hislop στην αφήγηση αγαπημένων ιστοριών, ενώ ταυτόχρονα βρέθηκε στη βραχεία λίστα για τα ετήσια Βρετανικά Βραβεία Βιβλίου.

H Victoria Hislop μοιράζεται το χρόνο της σε Ελλάδα και Αγγλία. Ήρθε πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1977 και το μόνο πράγμα που ήξερε ήταν η Ακρόπολη «αυτό το πράγμα πάνω στο βράχο». Τότε είχε την περιέργεια του τουρίστα και τώρα έχει σπίτι εδώ. Προτιμάει να γράφει πολύ και αβίαστα και ύστερα να ξαναγυρνάει και να κάνει επιμέλεια, παρά να προσπαθεί και να ιδρώνει για να γράψει την τέλεια φράση με την πρώτη. 

Το τέταρτo βιβλίο της «Ο Τελευταίος Χορός» είναι μια θαυμάσια συλλογή διηγημάτων με φόντο την Ελλάδα. Το τελευταίο της μυθιστόρημα «Η Ανατολή» από τις εκδόσεις Διόπτρα εξιστορεί τον αγώνα δύο οικογενειών που ξεκινά πριν από την τουρκική εισβολή και φτάνει στο σήμερα. Πιο συγκεκριμένα, η Αμμόχωστος αποτελεί το πιο ελκυστικό θέρετρο της Μεσογείου. Μια πόλη λουσμένη στη λάμψη και το φως. Ένα φιλόδοξο ζευγάρι εγκαινιάζει το πιο εντυπωσιακό ξενοδοχείο, όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι συνεργάζονται αρμονικά. Δυο οικογένειες που ζουν στην ίδια γειτονιά, οι Γεωργίου και οι Οζκάν, συγκαταλέγονται ανάμεσα σε πολλούς άλλους που μετακόμισαν στην Αμμόχωστο για να ξεφύγουν από τον επί χρόνια αναβρασμό και τη βία που επικρατούσε σε άλλα μέρη του νησιού. Όμως, κάτω από τη μάσκα της χλιδής και του πλούτου που δείχνει η πόλη, η ένταση γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Ένα πραξικόπημα βυθίζει την Κύπρο στο χάος. Η Τουρκία εισβάλλει στο νησί και η Αμμόχωστος βομβαρδίζεται. Σαράντα χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν όπως-όπως τα πιο πολύτιμα απ’ τα υπάρχοντά τους και τρέπονται σε άτακτη φυγή για να γλιτώσουν από τους στρατιώτες που προε­λαύνουν. Στην εγκαταλειμμένη πόλη παραμένουν μόνο δύο οικογένειες...

Για να γράψει ένα ιστορικό μυθιστόρημα ξεκινάει από την έρευνα και μετά φτιάχνει την ιστορία. Για τις ανάγκες της έρευνας, διαβάζει αρκετά ιστορικά βιβλία, εφημερίδες, ανάλογα με την περίοδο που μελετάει. Πηγαίνει στα μέρη όπου ζουν οι ήρωές της, βλέπει ταινίες, μιλάει με ανθρώπους. Συνήθως δεν κρατάει σημειώσεις από αυτά που της λένε, γιατί δε χρησιμοποιεί πραγματικές ιστορίες πραγματικών ανθρώπων, το αποφεύγει. Επίσης, ακούει συζητήσεις τρίτων ανθρώπων μεταξύ τους καθώς θεωρεί ότι είναι πολύ σημαντικό να ακούς τι πιστεύουν και τι νιώθουν για τα όσα συνέβησαν κάποτε. Όταν έγραφα το Νησί, δεν είχε αυτή την ευκαιρία, γιατί δεν ήξερε καθόλου ελληνικά, κι έτσι περιορίστηκε στην ιστορική έρευνα και τις ιατρικές πληροφορίες.